I LEARNED IT THE HARD WAY. Maar dat hoeft voor jou niet zo te zijn!

Afgelopen zaterdagochtend stond ik in een prachtig oud klooster mijn yogamat. Een sessie power yoga om het weekend heerlijk te beginnen. Samen met nog 9 anderen werkte ik me in het zweet met de bekende reeks zonnegroeten, gevolgd door zittende, liggende en staande houdingen. Na afloop dronken we met de groep nog even een theetje. Daar sprak ik met Aniek. Ze vertelde me dat ze inmiddels herstellende is van een burn-out. 

Ze is arts, en in de afgelopen maanden voelde ze zich vaak erg vermoeid. En praktisch, zoals zij in de 6 jaar van haar geneeskundestudie is opgeleid, ging ze aan de slag met interventies: Meer leuke dingen doen en vooral doorgaan. Zo gezegd, zo gedaan. Want naast haar baan als arts, vulde ze haar agenda met meer sporten. Want van sporten krijgen je energie! En dat kon ze nu wel goed gebruiken. Ook ging zij salsa lessen verzorgen. 

Ondanks dat deze activiteiten haar gelukkig maakten, nam haar vermoeidheidsgevoel niet af. Het tegenovergestelde gebeurde. Haar vermoeidheid werd maar groter en groter... en haar burn-out was een feit. Heftig, en herkenbaar tegelijk. Want als ik uit eigen ervaring spreek, was ook ik, drie jaar geleden volledig opgebrand door mijn perfectionisme. Net als Aniek ging ik ondanks mijn vermoeidheid maar door en door. Met mijn perfectionisme op standje 200%. Want dat hoorde zo. 

Zelfs tot grote ergernis van mijn (inmiddels ex vriendje), als ik weer een complete zenuwinzinking kreeg wanneer de handdoeken niet netjes, met het labeltje dezelfde kant op, opgevouwen waren. Nu kan je misschien om dit voorbeeld moeten lachen, en dat kan ik gelukkig inmiddels ook. Maar dit is wel de essentie waar ik het nog (te) vaak mis zie gaan. 

Want we gaan maar door, en door. We blijven doorworstelen terwijl dat er iets wringt. En we lossen vooral onze dingetjes wel zelf op. Tot we lichamelijk en geestelijk uitgeput zijn en het zelf niet meer op kunnen lossen. Maar waarom laten we het zo ver komen? Wat is de reden dat we maar doorgaan en doorgaan? Én waarom stoppen we pas, als we vaak noodgedwongen moeten stoppen? Als we écht al over het randje zijn gekukeld?

Rake vragen, met eerlijke antwoorden. Want of ik deze vragen nu stel aan mezelf, of mijn coachees die ik in coaching heb (gehad), Aniek, of anderen ervaringsdeskundigen op dit gebied: er zit één belangrijke rode draad in onze antwoorden. Ik wist het niet. Dit was voor mij normaal. Ik kan alleen maar zeggen dat ik niet zag dat ik opties had. Ik wist oprecht niet dat ik dit had kunnen voorkomen. Ik dacht dat ik het wel alleen kon. Ik dacht dat dit zo hoorde. 

Ik weet het nu wel, dankzij mijn coach Nadia. Dankzij mijn sessies die ik met haar gehad heb, weet ik, dat wat voor mij normaal was, niet de standaard van normaal is. Én dat je als mens genoeg opties hebt zolang je maar een gevulde toolkit een mogelijkheden tot je beschikking hebt waarmee je kan voorkomen in plaats van hoeft te genezen. Ook hoef je het niet alleen te doen. Wijze lessen en inzichten die we (vaak) niet meekrijgen in onze opvoeding of leren op school. 

So, I learned it the hard way. Maar dat hoeft voor jou niet zo te zijn. Dus worstel jij, of loop jij momenteel wel eens vast als het gaat om stress, werkdruk, conflicterende rollen, hoge ambities, verwachtingen, vele mogelijkheden, financiële verplichtingen of op wat voor onderwerp dan ook? Ga dan in gesprek met een coach. Preventief. Want voorkomen is altijd beter dan genezen. En als er genezen moet worden, dan staan ze er ook. Met mezelf als voorbeeld, waar het mij in drie sessies zo’n positieve ommekeer bracht. En dat gun ik iedereen!

Denk je nu: Ja, ik wil ook graag een gesprek aangaan met een coach? 
Ga dan naar https://www.coachcircle.nl/onze-coaches/ en vind eenvoudig, gratis en snel een betrouwbare coach die jou echt verder helpt. Het eerste kennismakingsgesprek is altijd gratis zodat je samen kunt onderzoeken of de juiste klik er is.

Liefs,

Marieke